Joy Schrijft: Kop in ’t zand 

Toch komt elke keer de realiteit op wat voor een manier dan ook weer snel genoeg om de hoek kijken. Ik als ‘survivor’ van kinderkanker ondervind elke dag wel gevolgen van de chemotherapie en behandelingen. Op vakantie is dat niet anders. Fysiek en mentaal lijden gaan gewoon mee in de rugzak.   Zo was dat ook afgelopen maand, toen we voor een werkvakantie naar Azië vertrokken, om aan de winter te ontsnappen. De start was dit keer heel hobbelig. Net voordat we weggingen kreeg ik corona en een ontstoken kies. Mijn gebit is zwak door de chemotherapie die ik als kind kreeg. De kies genas niet meer en moest getrokken worden. Toen wilde de koorts niet weg en kreeg ik antibiotica. Oververmoeid, angstig, onrustig over het verdere verloop en aan alle kanten gehavend vertrokken wij op onze lange reis.  

Niet om hulp vragen 

Wat niet helpt is dat ik medewerkers van het vliegveld of stewards en stewardessen niet goed om hulp durf te vragen. Ik heb vaak geen zin mijn hele verhaal uit te leggen of ben bang dat ze er misschien niks van snappen. Of mij niet geloven. Want dit heb ik vaker meegemaakt. Dat komt omdat ik er van buiten meestal gezond uit zie. Hulp vragen is makkelijker als zichtbaar is dat je iets mankeert. Zo zag ik de één na de ander onder begeleiding met rolstoel vooruitgeduwd worden op de vliegvelden. Vooral mensen met een gebroken been. Zij kregen overal voorrang, terwijl ik moest wachten. Elke seconde voelde er als een teveel. De prothese in mijn arm was helemaal gezwollen door het luchtdrukverschil. Dat deed gigantisch veel pijn. Daarnaast hielp mijn chronisch vermoeidheidssyndroom ook niet mee. Toen ik eindelijk na uren vliegen volledig overprikkeld in slaap viel, moest mijn medepassagier plassen. En was ik weer klaarwakker.

Ondanks mijn fysieke klachten, probeerde ik mentaal sterk te blijven. Ik had geen andere keuze. Zo ver van huis en zonder specifieke medische hulp, moest ik echt zelf doorzetten.

Rust temidden van de onrust 

Eenmaal in Azië aangekomen hebben we nog veel uitdagingen gehad. Voedselvergiftiging, astma-aanvallen en weer antibiotica De angst voor wat er allemaal mis kon gaan met mijn lichaam sloeg ook weer toe. Ondanks mijn fysieke klachten, probeerde ik mentaal sterk te blijven. Ik had geen andere keuze. Zo ver van huis en zonder specifieke medische hulp, moest ik echt zelf doorzetten. Uiteindelijk lukte het mij om Aziatische rust te vinden temidden van onrust. En om weer te gaan kijken naar wat er wel kon in plaats van wat niet. Na veel interne strijd heb ik mijn veerkracht weer teruggevonden.  
 

Bergen verzet 

Van mijn therapeut heb ik geleerd om altijd een plan B te maken bij het inplannen van leuke dingen, dat geeft meer rust. In plaats van naar alle eilanden te gaan, hebben we een paar dagtripjes op en rondom ons eigen eiland gedaan. Zodat we makkelijker terug konden keren, als ik weer of te ziek zou worden. Al was het anders dan gehoopt, wonder boven wonder heb ik nog meer kunnen zien van de omgeving als überhaupt verwacht. Met mijn partner, en beste supporter, heb ik een berg beklommen, waar je eigenlijk niet op mag als je niet gezond bent. Het is mij op wilskracht gelukt. Daarna kon ik een week amper lopen, maar ik wilde dit gedaan hebben en daar ben ik echt trots op. Ik heb letterlijk bergen verzet. En ik zou het zo weer doen. Een vriend van mij zei laatst: ‘Uiteindelijk zijn het de mooie herinneringen die je het meest onthoudt’. Deze vakantie kon ik mijn kop dus helemaal niet in het zand steken. Maar ik kan zeggen; ‘Ik heb intens genoten’. 
 
Het belangrijkste waar ik deze vakantie weer aan herinnerd werd is dat wanneer je echt even geen keuze meer hebt en je de strijd met jezelf wel MOET aangaan, er soms uiteindelijk juist hele mooie dingen kunnen gebeuren. 

Joy

Op haar tiende werd bij Joy een Osteosarcoom (kwaadaardige bottumor) in haar schouder ontdekt waarvan ze nu pittige lange termijneffecten ervaart. Door te schrijven zet ze zich in voor wat er toe doet. 

Ervaar jij dit ook weleens en wil je daarover van gedachten wisselen? Neem dan contact op met VOX, het netwerk van de Vereniging Kinderkanker Nederland voor volwassenen die kinderkanker hebben gehad via vox@kinderkankernederland.nl. of bel naar 030 - 242 29 44.